Het kasteel van Viipuri is ondekt tijdens de derde zweedse Crusade in 1923 door de orde van Tyrgils Knutsson (torkel Knutson) deze probeerde de handel te beschermen tegen een invasie uit het oosten. De plek is niet zomaar gekozen want het oude degelijke Karelian fortess was al bekend voor de zweden door de mercantile connecties en de strooptochten. Na de verovering van de zweden zijn ze met het bouwen van het stenen kasteel begonnen. De eerste aanval van de Novgorod was in 1294.
Het verdrag van Nötenborg in 1323 zorgde voor vrede en leidde ook tot de vereisten om Viipuri uit te bereiden. Bekend is dat in 1300 woningen aan de zuidoostkant van het kasteel geplaatst werden. Niet viel later kwamer er meer huizen en de mensen begonnen het een stad of Civitas te noemen. De eerste verwijzingen naar Viipuri als een stad zijn te vinden in archieven van Vatikaan in 1350, ookal had Viipure geen wettelijke stadsrechten.
Het handvest van Vippuri van 19 augustus 1403 in zijn orginel vorm, die door koning Eric de dertiende werd gegeven.
Wy eric mz gudz nadh Swerikes danmarks norghes wendes oc godes konung hertugh j pomeren kunokt györöm thz mz thætte wart opne breff allom mannom swa the nu aere som the hær aepter kome scule at wy hafvom vnt oc gifuet ware borghere som bygge oc bo j war kijöpstadh wyborgh stadz raet aepter thy som stadz boghene j Upsalom wtwyser, Thv forbyuthom wy allom warom foghedom oc aembetzmanom oc allom androm aeho the haelzt aeren, at hindre thöm j naghre made haer amot Swa frampt the wyliu ware hylle hafue oc war hefnd fly Jn Euidenciam premissorum seeretum nostrum presentibus duximus appendendum Datum in castro nostro Wyborgh Anno dni m cd tertio dominica jnfra octauam assupcionis virginis gloriose.
Het gevonden handvest van 1403 vertaald in het nederlands: “Wij Eric, door de gunst van god de koning van Zweden, Denemarken, Wendei van Noorwegen en Geatas evenals de Hertog van Pommern, laten weten dat door onze open brief aan alle mensen die nu en die na ons komen stadsbewoners zijn, die leven en in onze handelspost Viipuri verblijven, de stadsrechten zoals die in handvest Uppsals worden verklaard. Het is daarom dat wij al onze deurwaarders en ambtenaren en al anderen verbieden, wie dat ook mogen zijn, om hen te verhinderen, als zij wensen om onze gunst te behouden en onze vegeance te mijden. Onze belofte hierboven vernoemd, sluiten wij nu de verbintenis in dit handvest. Gezien ons verdrag in Viipuri, in het jaar onze Heer 1403, op de zondag na toe eigening van Mary.
In de middeleeuwen waren kerken overheersende gebouwen in Viipuri.De bouw van een kathedraal begon in 1418 maar werd vernietigd in een brand die in 1477 in de stad plaats vond. De bouw van de abdij van de zwarte fraters vond plaats in 1481 op een andere plek. De bouw van de abdij van de grijze fraters vond waarschijnlijk plaats in 1455. De Lutheran hervorming sloot vele kloosters in 1520 maar kerken werden niet minder belangrijkin Viipuri.
De bouw van de stenen muren rond de stad , zeer dicht bij de kustlijn, vond plaats in 1470, door de orde van Eric Axelsson Tott. De muren bevatten afzonderlijke vestingen, het meest beroemd is the Saint Andrews, waar de beroemde ontploffing plaats vond op 30 van November 1495. De gouverneur van het kasteel was toen Knut poss. In het eind van de vijftiende en in het begin van de zestiende eeuw, werden verscheidene stenen gebouwen gebouwd, hierdoor was de stad in 1550 behoorlijk vol.
Alhoewel de stad geen ontworpen kaart had, had er zich een bruikbaar straatnet gevormd. De meeste straten waren bedekt en de recentere uitgravingen hebben zelfs een primitief rioolnetwerk in Viipuri aan het licht gebracht.
De waterkant in het Noorden werd Alakatu (“lagere straat”) of sarksalaiskatu (“Duitse straat”) genoemd, de woningen van Duitsers en andere rijke stedelingen stonden daar. De meest centrale straat was op het hoogste punt van de stad gevestigd deze noemden ze de kuninkaankatu (“koning straat”) of Yläkatu (“hogere straat”) en het stadhuis was daar dichtbij. De kruisingsstraat die de stad door kruiste werd de Ristikatu (dwarsstraat) genoemd en liep door het stadhuis naar de haven. De straat het dichtst bij de haven was de Eteläkatu (zuidenstraat). In de delen in het zuiden van de stad stonden gebouwen die van belang waren voor de haven: de pakhuizen en de ateliers van ambachtslieden. De werf was een afzonderlijk gebouw buiten de stadsmuren van 100 tot 150 meter hoog.
De woningen hebben zich buiten de stadsmuren uitgespreid, hoofdzakelijk naar het westen toe, ze deden dit in verband met veiligheidsoverwegingen. De handel in Viipuri werd geregeerd door Duitsers, Zweden en Nederlanders die alle goede handelsverbindingen in Midden-Europa bezaten. De belangrijkste invoer waren doeken, zout, kruiden en andere producten beschikbaar in de noorder breedten. De uitvoer bestond hoofdzakelijk uit bont, teer, boterproducten, verbindingsolie en droge vissen. Er waren geen industrieele installaties binnen de stad maar in het omringende platteland waren er graanmolens, zaagmolens en baksteenfabrieken die door stroomversnelling en andere wateren werden gebouwd. wegens zijn bezige koopvaardij activiteiten, heeft de stad zelf verscheidene verschillende gildezalen en wijnhuizen, waar de handelaren die Viipuri bezochten diverse dranken dronken. De douane zorgde ervoor dat de barren, de bierhuizen en de stadspoorten sloten om 9 PM, waarna de nachtbewakers zich langs de donkere steeg bewogen om lawaaierige drinkers stil te krijgen. In dit opzicht, zijn de levensstijlen niet veel veranderd, alhoewel heel wat onderwijs zich met deze kwestie heeft bezich gehouden.
Wegens de ontwikkeling van oorlogvoering, vooral nadat het buskruit en de artillerie makkelijker beschikbaar werden, begon de bouw van het nieuwe fort in 1547 door de commissie Gustav 1 van Zweden. Deze karjaphinatorni (veekraaltoren) of ronde toren werd gebouwd in het zuidoostelijke eind van saksalaiskatu (Duitse straat). De toren werd voltooid in 1550. Spoedig nadat de toren werd voltooid, ontdekte men dat de stad heel hard nieuwe plaatsen voor percelen nodig had. Hierdoor ontdekten ze dat de muren die gebouwd waren, niet voldeden aan de eisen.
De Koning in1526 Eric XIV stuurde de hoofdbouwer Anders Malare Viipuri in. Zijn opdracht hield in dat hij nieuwe stadsmuren en binnen de huidige muren een nieuw stadsplan, volledig met de percelen, moest ontwerpen. De nieuwe muren werden gebouwd en verbonden met de ronde toren, de vestingen werden gebouwd in de hoeken. Deze werden Sarvilinnoitukset (hoornvestingen) genoemd, de Bastionen van Ayrapaa en Pantsarlathi. De nieuwe vestingwerken en de nieuwe in zones onderverdeelde percelen werden beëindigd tegen het eind van 1580 en dit nieuwe deel van de stad werd over het algemeen Valli (dijk) genoemd. Daar werden182 nieuwe percelen opgericht. Viipuri had nu een nieuw kaard dat op de nieuwe stad werd gebaseerd, ze warden de eerste in Finland. De branden van 1620 in de oude stad waren de reden om opnieuw diverse onderzoeken in de stad te doen. In de oude, ongeplande stad, waren verslechter schoorstenen, en de binnenplaats en smalle straten maakten het de brand mogelijk om zich door de volledige stad uit te spreiden. Na de brand begonnen de burgers hun huizen op hun oude plaatsen te herbouwen.
In 1638 kwam de algemene gouverneur “per Brahe” naar de stad. Hij besloot dat een nieuw stads plan met rechte straten en rechthoekige percelen voor het oude deel van Viipuri moest worden gemaakt. Het plan moest worden gemaakt en de straten moesten officiële namen krijgen. Door de orde van “per Brahe”, stockholm' s eerste de stadsingenieur Anders Tortensson werd naar Vipuri gestuurd. Zijn taak was een nieuw stadsplan voor de oude stad te maken. Het plan hield geen rekening met bestaande gebouwen. Het was slechts voor twee kerken en het piispantalo (bisschops’s huis) toegestaan om hun bestaande plaatsen te behouden. Dit laat zien hoe belangrijk kerken waren in de middenleeftijden. Het nieuwe stadsplan kwam in werking in 1640 en het werd uitgevoerd in verschillende fasen, die de stad de vorm en het werkingsgebied gaven zoals het eruit zag tot 1860.
In 1710 veroverden de troepen van Keizer peter de grote Viipurie en verbonden het russische imperium. De Russen beslisten tot 1809 toen zij heel Finland veroverden. In 1809 werd het grote Hertogdom van Finland opgericht en het leengoed van Viipuri of zogenaamd „oud Finland werd“ opgenomen in 1812.
In 1840 en 1850 vroegen de stadsvaders van Viipuri vaak aan Peter de grote om de verslechterde stadsmuren te vernietigen die in de 16de eeuw werden gebouwd, gewoon omdat Viipuri niet meer de militaire vesting was die het in de verleden eeuwen geweest was. De stad die door muren werd omringd was ongeveer 450 m breed en 700 meter lang. Het had heel hard nieuwe ruimte voor percelen nodig omdat de stad volledig vol gebouwd was.
De bouw van het Kanaal “Saimaa” en de gedachte aan een spoorwegverbinding tussen Helsinki-Viipuri-St.Petersburg verhoogden slechts de vernielingsdruk.
De komst van de Krim Oorlog in 1854 veranderde de situatie. Na het eind van de oorlog in 1856 merkten de militaire autoriteiten zeer spoedig dat de muren en vestigingswerken verouderd waren en niet langer aan hun eisen voldeden. Zij waren in slechte vorm en konden ieder moment ineenstorten. De burgers gebruikten de terrassen van de muren als landbouwpercelen en de oppervlakten en de holten van de muren waren uitstekende grasgebieden voor schapen en geiten. Misschien komen de oude legenden van de geiten en de dijken in Viipuri uit deze tijd voort. Binnen de militaire autoriteiten besloot men dat de nieuwe vestingwerken en de forten in Patterinmäki (de „heuvel van de Batterij“) moisten worden gebouwd. Dit vond tussen 1850 en 1870 plaats.
De voltooiing van het Saimaa kanaal in 1856 evenals de trein verbinding in de jaren van 1860, had een besluitende impact op het leven in Viipuri. Door een imperiaal decreet in 1859, werden de oude muren uit de 16e eeuw het eigendom van de stad. De Sint Anna’s Crown, van het Siikaniemi fort (gebouwd in de jaren 1730 en 1750) bleven in hechtenis van de militaire autoriteiten en de sloop van het fort werd niet toegestaan.
Het nieuwe stadsplan dat was ontworpen en getekend door Engineur Berndt Otto Nymalm werd geaccepteerd in 1861. Het herindelen van de stadsmuren begon snel daarna. Het samen geweerde gebied van de stad werd verzesvoudigd.
De nieuwe hoofdstraten: Torkkelinkatu (Torkkelistraat) en Aleksanterin Katu (Alexanderstraat) werden voltooid in de jaren van 1880 en de laatste delen van de muur waren gesloopt in de late jaren van 1880. Alleen het bastion op de baai van Pantsarlahti en de muren eromheen herinneren ons aan de afgelopen eeuwen.
Met de aankomende uitbreiding van de haven werd een deel van de zuidwest muur van het Pantsarlathi bastion ergens in 1910 gesloopt, daardoor kon het haven gebied vergroot worden.
Bouwen in Viipuri was heel actief vanaf 1890 tot aan het begin van de eerste Wereldoorlog in 1914. De oorlogstijd met zijn moeilijkheden vertraagde het bouwen.
Precies in het begin van de onafhankelijkheid was een post opgericht in Viipuri voor een stadsplan architect en architect Otto-livari Meurman was gekozen voor de functie in 1918.
Hij werd gedwongen grote gebieden samen te voegen die later werden aangehecht aan Viipuri. Deze waren inclusief de oostelijk en zuidelijke gedeeltes van Patterinmaki in 1924 en 1928, zowel de noordelijke gebieden zoals Imatra, Carelia in 1924. Westelijke gebieden zoals: Sorvali, Saunalahti, Hiekka, Pikiruukki en Tienhaara hoorden niet tot de stad vanaf 1933. Ook Uuras, een afzonderlijk eiland waar de nieuwe haven werd gebouwd behoorde pas tot de stad in 1932. Al deze gebieden waren vaak oude gebieden zonder stadsplannen of gemeentelijke techniek.
Het veldwerk van de architect was enorm en veeleisend. Heel vlug stelde hij ontwerpen op van de nieuwe gebieden en bijvoorbeeld het stadsplan voor Havi werd heel vlug opgelost. In de praktijk werden alle nieuwe gebieden in 1935 gepland. De schikkingen met verkeer waren een van het hoofd problemen voor Otto-l Meurman toen hij besefte dat de problemen door de toename in automobielverkeer kwamen en hoe zij belangrijke schikkingen voor hoofdverkeerswegen zouden vereisen.
Na het midden van de jaren 1920 begon een periode van verbouwing, toen als resultaat nieuwe problemen ontstonden door het plannen van de nieuwe eengezinswoningen gebieden. Nieuwe appartementen werden gebouwd, inclusief de kantoren van Karjalan sanomat (krant Karjala), Viipurin Suomalainen Saastopankki (De Finse spaarbank van Viipuri), Viljelys (plantation), Parish halls en een groot aantal van appartementen gebouwen in Kullervonkatu, Suonionkatu, Pellervonkatu etc. De renovatie van de ronde toren in een café in 1923 en de Wiipurin Teknillinen Klubi in een vergaderzaal waren uitstekende voorbeelden van hoe je een cultureel belangrijk gebouw uitbuiten.
Tijdens het graven van nieuwe funderingen voor gebouwen in Viipuri of tijdens het aanleggen van water kanalen, riolering of elektriciteit werden er vaak delen van oude gebouwen, kelders en graven gevonden. Na hevige regenbuien kon men dit soort bevindingen ook zien. Toen in 1925, Hackman & Co een suiker opslagmagazijn begon te bouwen vonden ze in de straat tussen Karjaportinkatu en Pohjoisvalli een groep van kamers en stenen kelders, in de zuidelijke hoek van de straat lag een oud kerkhof die blijkbaar toebehoorde tot abdij van de grijze Friars. Het suiker opslagmagazijn was getekend door architect Uno Ullberg, die contact opnam met het comité van archeologische monumenten toen hij de resten van de bouwwerken ontdekte. Het comité stuurde de nationale archeologe Hj. Applegren- Kivivalo die de opgravingen bestudeerde. Een zilveren lepel met het familiewapen van de families Tott en Kurck waren ontdekt tijdens het graafwerk. De nationale archeologe nam de lepel mee naar de collecties van de het nationale museum met grote onvrede van het volk van Viipuri. Architect Ullberg nam de maten op van de oude structuren en tekende designs van hem.
De verschijning van dit soort relieken inspireerde de architecten in Viipure om te denken dat fotograferen en het restaureren een optie zou zijn. Het idee was bedacht door de architecten bernhard O.G. Frazer en Otto-l. Meurman. Ze opperden het idee voor een baan als zogenaamde relieken bewaker. Het resultaat was dat het comité van archeologische monumenten een brief schreef aan het stadshof van Viipiri in 1926 en gaf de suggestie dat de stad een bewaker moest aanschaffen om zeker te weten dat de relieken werden beschermd en toegangbaar waren voor wetenschappelijk gebruik. Het idee werd besproken en geaccepteerd door het hof op 15 maart in 1927. Het hof was bereid om 6,000 Finse Marken voor de man te betalen. En twee jaar later zou het 12,000 Finse Marken zijn. Het comité had het idee geaccepteerd op 26 april 1927 en op 1 juni werd Otto-L Meurman gekozen als relieken bewaarder, beginnend op de 1e van de volgende maand. Met het verdiende geld begon hij te fotograferen, meten en ontwerpen van de natuurstenen gebouwen gedateerd uit de middeleeuwen.
De ontwerpen werden tweemaal getekenend. Een kopie werd gestuurd naar het comité van archeologische monumenten in Helsinki en de andere werd gegeven aan het Viipuri museum. De laatstgenoemde ontwerpen werden in het vuur van het Viipuri Historische Museum op de laatste dag van de Winteroorlog op 13 maart 1940 vernietigd. De totale hoeveelheid van tekeningen van deze gebouwen, onbedekte steen kelders, poorten die van grondwerk en andere structuren zijn. Was ongeveer 30. Een interessante ontdekking werd in de zuidelijke hoek van het eiland gedaan, waar de Viipuri kasteelleugens en de ruïnes van de voormalige Suutarintorni toren, werden opgegraven. Zijn overwelfde doorgang en poorten waren gedeeltelijk bewaard. De laagste verdieping was 7 meter onder de grondniveaus van het eiland van het huidige kasteel. Deze niveaus openden een smalle gang in de inham tussen het kasteel en de stad. Een hoofdaannemer van het bouwkantoor van de stad vertelde dat toen de inham in de 1920 werd gedregd, een deel van een baksteenmuur werd ontdekt. (Dit is misschien het andere einde van een tunnel geweest, die werd aangenomen een onderwater aansluiting tussen het kasteel en de stad te zijn. Een gelijkaardige tunnelopening werd door de Russen in de kelderverdieping van het huis van de voormalige Weckrooth in de 1980 ontdekt).
De geweldigste investeringen voor de stad van Viipuri concentreerden zich op de bouw van de gemeentelijke technologie van de nieuwe voorsteden en de uitbreiding van de havengebieden. De modernisering van het stadstheater gebouwd in 1934 had noodzakelijke grote investeringen nodig.
Een grote klus was het bouwen van de tramlijn in de oostelijke voorsteden door Suurkatu ("Geweldige straat"), Valtakatu ("Bewindstraat"), Kannaksentie ("Isthmus weg") en Kannaksenkatu ("Isthmusstraat"). De bouw van de wijde, nieuwe Suurkatu was een enorm project op zichzelf. Uuras en de havenspoorweg gebouwd in 1926, creëerde een grote havenbouwplaats. Een nieuwe spoorweg aansluiting naar de Viipuri haven werd ook vanuit zuidoosten gebouwd en deze was voltooid in 1925. In het begin van 1930 was de tijd van de Geweldige Depressie, maar de stad bouwde niettemin nieuwe gemeentelijke ziekenhuizen, huizen, scholen, een beroepsschool, een watertoren, een busstation (het eerste in Finland), kunstacademie, museum en de Provinciale Archieven. Het restaurant Espilä werd gerenoveerd en een groot vernieuwend project werd in het stadshuis gedaan. Tijdens de Geweldige Depressie het Militaire ziekenhuis, de instelling van Diaconessen en het Landelijke District Gebouw van Viipuri werd gewoon gebouwd. Nadat de Depressie was geëindigd, nam het tempo van het bouwen toe. De haven werd krachtig verlengd en de stad bouwde openbare gebouwen zoals een bibliotheek, nieuw ziekenhuis voor vrouwen, zomertheater met stoelen voor een publiek van 2000 mensen, een beroepsschool, industrieel en zaag industrieschool, nieuwe grote wegbrug voor Papula evenals een centraal sportveld (met bedekte zitplaatsen voor 3000 mensen en op de andere zijde van het veld onbedekte zitplaatsen. Het totale nummer van stoelen was ongeveer 5500 en zij werden door een sta gebied voor over 10,000 mensen omringd). Enkele kleine parken kregen ook hun formulier tijdens die beduidende bouwperiode.
Binnen handel en industrie werd er ook gebouwd. Groothandelszaken zoals Oy Savo-Karjala, SOK- onderneming (kleinhandels coöperatief), een molen, bakkerijgebouw, kantoren, pakhuizen voor OTK (groothandel handel) en Hankkija (voerfabriek) werden opgericht.
Veel huizen werden in de voorsteden gebouwd en dit leidde tot de verschijning van nieuwe dienst en zakengebouwen ook: openbare sauna's, kantoorgebouwen voor verschillende detailhandel coöperatief, nederzettingshuismidden in oost- Toukola etc. Over tien flatgebouwen werden gebouwd in de binnenstad tussen 1935 en 1938 en enkele werden gerenoveerd en centraleverwarming werd geïnstalleerd. Een overzicht van de toekomst creëerde geweldige verwachtingen en dromen.
De jaar 1939 werden met geweldige verwachtingen verwelkomd. De beduidende toename in het export inkomen heeft niet alleen weerspiegeld in het toegenomen dat koopt macht van de burgers maar ook in de economie van de stad. In 1936, werd Ragnar Ypyä genomineerd als de nieuwe stads architect en hij begon met het ontwerpen van nieuwe schoolgebouwen, een toekomstig sportpaleis en concerthal. De uitvoering van deze gebouwen werd door de aankomende Winter Oorlog onderbroken.
Een nieuwe, jongere architect Olavi Laisaari werd als stadplan architect aangenomen nadat Otto- IK.Meurman de baan als stadplan professor op de Helsinki Universiteit van Technologie nam. Laisaari ging aan de aankomende verkeersschikkingen werken, hij ging verder met het werk van de nieuwe spoorweglijn die was begonnen in 1938, evenals het ontwerpen van de nieuwe hoofdstraatkop naar het westen. De snelle toename van auto's dwong ook Laisaari om naar verkeersknelpunten te kijken. De wegen rond Viipuri waren ten slotte beduidend vernieuwend na het midden van de jaren 1930.
De tramlijn die draadstangen leidt werd verwijderd van Torkkelinkatu en Karjalankatu in 1938 en 1939 toen zij gevaarlijk voor het verkeer waren. De verlichting van veel straten werd juist voor de Winter Oorlog verbeterd.
Het bouwen nam snel toe in 1939. Nieuwe huizen werden ontworpen in de binnenstad en zaken gebouwen werd plaatselijk. Coöperatieve maatschappij Torkkeli, begon de bouw van een nieuw zaken gebouw in Torkkelinkatu in de herfst van 1939. Viipuri coöperatieve maatschappij kocht drie plots op de hoek van Vaasankatu en Torkkelinkatu met de intentie een groot winkelcentrum te bouwen. Het ontwerpen begonnen, maar alles bleef slechts een plan. Verzekeringsmaatschappijen Karjala en Ilmarinen begonnen de bouw van een nieuwe 10-hoog hoofdkantoor in Kannaksenkatu en snel 130 meters lange centrale magazijnen van Starckjohann & Mederoos in Havinkatu. Karjalan Sähkö Oy (Carelian Elektriciteit) begon ook de bouw van een nieuwe fabriek in Suonionkatu, maar het werk moest beëindigd worden nadat enkel twee verdiepingen in oktober 1939 waren voltooid. Hotel Andrea verlengde het gebouw vanwege de aankomende Olympische Spelen van 1940. De Olympische Spelen zouden ervoor gezorgd hebben dat er voetbalwedstrijden in Viipuri zouden plaatsvinden.
In 1939 is men begonnen met de bouw van een basisschool. De school bereikte zijn hoogste punt in september, maar de bouw moest in oktober worden gestaakt.
Verscheidene woningen werden gebouwd, vooral in het stadsgebied Pantsarlahti. Op het toppunt werd er op 10 plekken tegelijk gebouwd. Daarbij komend waren er nog 2 plekken die al goedkeuring hadden gekregen om te bouwen, waar men nog moest beginnen met de bouw.
De start van de Tweede Wereld Oorlog in september vertraagde ook het scheepverkeer. Aangezien de Baltische zee een platform van militaire operaties was geworden. Buitenlandse export werd verstoord, bijvoorbeeld de aankoop van vloeibare brandstoffen was veel moeilijker geworden. De mobilisatie die in oktober begon, vertraagde de bouw van gebouwen en de start van nieuwe gebouwen. Een andere factor die de bouw vertraagde was de inbeslagname van vrachtwagens voor het gebruik van defensieve troepen. Brandstof moest ook gerantsoeneerd worden. Diezelfde factoren zorgden er ook voor dat het stil werd rondom de architectenbureau´s en bouwbedrijven in Viipuri, omdat hun werknemers werden opgeroepen voor de dienstplicht.
De onderhandelingen die in Moskou begonnen in oktober maakte veel mensen in Viipuri somber. Enkele bedrijven verplaatsten hun opslagplaatsen, en andere overbodige materialen, naar centraal Finland. Echter geloofde de meeste inwoners dat er geen oorlog zou uitbreken.
Hun wereld stortte in toen op 30 november 1939 de luchtmacht van de Sovjets Finse steden aanvielen, en het rode leger de grens over trok, zonder een verklaring van oorlog af te geven. De oorlog was uitgebroken en het leven in Viipuri vertraagde vanwege de constante dreiging van luchtaanvallen. De stad was verlaten na half februari, alle activiteiten waren gestopt. De frontlinie naderde Viipuri, aangezien de militaire operaties vorderde en de laatste gevechten in de voorsteden werden uitgevochten, ten oosten en westen van Patterinmäki, waar de frontlinie stopte rond de middag van 13 maart 1940.
Op 12 maart 1940 werd een vredesverdrag getekend in Moskou. De vredesverklaring dwong Finland om zich over te geven aan de Sovjet Unie, inclusief Viipuri en de gebieden ten noorden van Ladoga. Finland verloor 10% van zijn grondgebied, en 12% van de Finse populatie moesten hun woongebieden verlaten.
Het Finse stadje Viipuri, met een inwoneraantal van 86000, bestond niet meer.
Juha Lankinen, 2 Januari 2007